Ik ben me steeds meer aan het verdiepen in eetbare wilde planten (wildkruid), dus af en toe zal ik hier een plant behandelen.
Varkensgras (Polygonum aviculare) is een van de oudste geneeskrachtige kruiden. Waarschijnlijk werd het kruid al in de Steentijd gebruikt.
Varkensgras (het is nl ook uitstekend varkensvoer) bevat veel vitaminen en mineralen. Het kruid schijnt o.a. te helpen bij luchtwegaandoeningen, maag- en darmproblemen, het werkt rustgevend en uitwendig kun je er het bloeden mee stelpen.
Ik droog het wildkruid en maak er een theemix van i.c.m. goudsbloemen. Eigenlijk wilde ik het vandaag in een roerbakje stoppen, maar aangezien de rest van mijn gezin wat sceptisch was en ik ze stapje voor stapje mee wil nemen in het eten-uit-de-natuurproces en ze niet wil overvallen, begin ik met een theetje. 😉
Vroeger werd het kruid in het Nederlands ‘Hannes-aan-de-weg’ genoemd. Zal ik vertellen hoe het plantje aan die naam kwam? Ga zitten en luister!
Lang geleden woonde in een klein dorpje een jongen, genaamd Hannes. Hannes was verliefd was op Grietje, de dochter van een rijke boer. Maar Hannes’ vader was arm, dus – zeker in die tijd – was Grietje voor hem onbereikbaar. De vader van Grietje verbood zijn dochter om Hannes te ontmoeten em sloot haar op in huis. Elke dag keek Grietje vanuit haar vensterraam naar buiten in de hoop dat ze Hannes zou zien. Hannes kwam inderdaad en bleef voor het huis staan. Dagen en nachten hield hij er de wacht, want eens zou Grietje toch naar buiten moeten komen? Maar de rijke boer hield vol en Grietje kwam nooit naar buiten. De jongen en het meisje wachtten en wachtten tot op een gegeven moment ze zo lang aan het wachten waren dat ze veranderden in bloemen. Grietje werd het juffertje-in-het-groen en haar grote, onbereikbare liefde werd Hannes-aan-de-weg.
Zonder meer koken 